北山有猛虎,不牝亦不牡。哀哀无辜人,吞噬十而九。猛虎且勿道,虱乃伏其尻。壮士困颠踬,虱喙纷相挠。愤语行路人,且复忍此虱。扑虱误惊虎,灭影苦无术。虎头置短枕,虎皮罩尘埃。猛虎有死日,虱乎何有哉。朝窥北山头,猛虎死耶非。暮窥北山脚,猛虎死耶非。猎户不见至,虎尾日鲜肥。虎尾偶一掉,虱失尻间窍。
乐府 壮志难酬
云华满高阁,苔色上钩栏。药草空阶静,梧桐返照寒。清吟可愈疾,携手暂同欢。坠叶和金磬,饥乌鸣露盘。伊流惜东别,灞水向西看。旧托含香署,云霄何足难。
追忆 抒怀 壮志难酬
经年掩卧席凝尘,载喜西都接赋宾。照坐仙姿嵇玉冷,醉心英气瑾醪醇。斑衣就养垂华组,葆发伤秋岸幅巾。更谢妍谈殊未已,肯将车驷诮原贫。
宋词三百首 宋词精选 豪放 壮志难酬
君家本江湖,南行即邻里。税茶虽冗繁,渐喜官资美。嗟君本笃学,寤寐好文字。往年在巴蜀,忆见《春秋》始。名家乱如发,棼错费寻理。今来未五岁,新《传》动盈几。又言欲治《易》,杂说书万纸。君心不可测,日夜涌如水。何年重相逢,只益使余畏。但恐茶事多,乱子《易》中意。茶《易》两无妨,知君足才思。
文言文 抒情 壮志难酬
白水满塘蒲荇青,野凫相对浴春晴。背人飞去犹回顾,我已忘机莫浪惊。
农村 生活 抒情 壮志难酬
一从解缨绂,自觉无烦恼。结交多静者,谈谐半野老。颇识渊明琴,亦爱子云草。开尊乘夕凉,问月展沉抱。管乐非所歆,鱼鸟狎幽讨。吾道本沧洲,投簪未为早。
古诗三百首 感叹 壮志难酬
仲蔚蓬蒿日闭关,解衣散帙共忘还。避人猿鹤林中径,供客芙蓉县里山。綵笔中原飞白雪,青樽东海照朱颜。词臣总未归金马,一一相逢吴楚间。
理想 壮志难酬 愤懑
嫦娥趣驾上青霄,公子开轩慰寂寥。露洗杯罂光濯濯,风生冠佩影飘飘。九河垂浪秋情密,万境无尘世虑消。斗转参横人未散,欲呼秦女更吹箫。
春天 伤感 壮志难酬
旧厌书签少,新知药味多。就閒惭子职,因病贵天和。道欲依平澹,言先戒沓拖。乐幽初见性,不独避风波。
古诗三百首 爱国 励志 忧国忧民
闭户凋群木,渺然岁月过。自怜为疾久,不复使情多。倚树暮禽集,曝檐初日和。本无閒散意,聊此慰蹉跎。
似君须向古人求,想见归怀尚百忧。卜筑应同蒋诩径,春风回首仲宣楼。渔吹细浪摇歌扇,天入沧浪一钓舟。谷口子真吾忆汝,何时更得曲江游。
宋词三百首 豪放 怀才不遇 壮志难酬
范甑欲尘贫亦甚,陶腰未折计何如。小窗独对萧萧雨,临得唐人乞米书。
抒怀 述志 豪迈 壮志难酬
情到无聊浅愈深,暂抽书传卜佳音。古人绝少痴于我,举世谁能谅此心。一自病躯亲药石,终虚俊眼盼泥金。临卬配后天缘改,鸾凤参差直到今。
四海烽烟警,孤舟补被游。怜余贫病累,动尔稻粱谋。燕幕栖难定,鱼书望早投。加餐期努力,莫漫扰乡愁。
横槊将军马足尘,判花学士笔头春。功名果属丹青手,造物如何戏得人。
感慨 悲愤 壮志难酬