紫房丹萼旋辞春,素瑟悲多不忍闻。暮雨便从巫峡散,馀香犹上魏台分。魂销南浦波空绿,望绝长门日易曛。翠被已空桃檝远,自今搔首更离群。
古诗三百首 花 寓人 爱情
暖触衣襟漠漠香,间梅遮柳不胜芳。数枝艳拂文君酒,半里红欹宋玉墙。尽日无人疑怅望,有时经雨乍凄凉。旧山山下还如此,回首东风一断肠。
春天 花 桃花 抒怀
千株含露态,何处照人红。风暖仙源里,春和水国中。流莺应见落,舞蝶未知空。拟欲求图画,枝枝带竹丛。
花飞便觉春容减,一阵狂风满地红。可惜馀芳留不得,夜深人静月朦胧。
春色茫茫何处寻,洛阳台榭锦成林。三千紫盖东风尽,一片苍苔夜雨深。欲采幽香传密意,难裁云锦寄春心。凭阑睇望无消息,回首池塘尽绿阴。
一番摇落一番愁,转眼须遭两度秋。不见南山霜雪干,火雷烧后似青虬。
古诗十九首 花 妇女 相思
平生作画恨无师,花鸟而今学已迟。欲作道人兰弟子,潇烟湘雨写枝枝。
咏物 花 述志
一夜春风拂苑墙,归来何处剩凄凉。汉皋佩冷临江失,金谷楼危到地香。泪脸补痕劳獭髓,舞台收影费鸾肠。南朝乐府休赓曲,桃叶桃根尽可伤。
晚云欲雪寒模糊,微月递明光有无。枯桑林头北风急,山鬼叫啸林鸦呼。此时柴门寂如磬,借问夫子何为乎。一盏油灯照虚壁,梦在洙泗谈黄虞。
古诗三百首 访友 花 梅花
再到小溪驲,风光值小春。云归山色暝,水涸岸痕新。旷岁少家信,污人多陌尘。西江回画鹢,章贡是通津。
花 梅花 咏物 抒情
茆屋寒初重,无眠对烛光。疏砧何处月,残叶满庭霜。揽物惊时改,供愁有夜长。空馀强学志,抚卷视茫茫。
逢迎一笑金难买。小樱唇、浅蛾黛。玉环风调依然在。想花下、攀鞍态。伫倚碧云如有待。望新月、为谁双拜。细语人不闻,微风动、罗裙带。
婉约 花 抒情
华灯火树红相斗。往来如昼。桥河水白天青,讶别生星斗。落梅秾李还依旧。宝钗沽酒。晓蟾残漏心情,恨雕鞍归后。
乐府 宫廷 花 寓人
疏疏密密,漠漠纷纷,乍舞风无力。残砖断础,才转眼、化作方圭圆璧。非花非絮,似骋巧、先投窗隙。立小楼、不见青山,万里鸟飞无迹。休邻冻梗冰苔,算飞入园林,都是春色。年华婉娩,谁信道、老却梁园词客。踏青近也,且一白、何消三白。把一白、分与梅花,要点寿阳妆额。
咏物 花 讽刺 政治
山青青。水泠泠。养得风烟数亩成。乾坤一草亭。云无心。竹无心。我亦无心似竹云。岁寒同此盟。
宋词精选 咏物 花