残烛犹存月尚明,几家帏幌梦魂惊。星河渐没行人动,历历林梢百舌声。
唐诗三百首 小学古诗 写景 惜春
草,草。折宜,看好。满地生,催人老。金殿玉砌,荒城古道。青青千里遥,怅怅三春早。每逢南北离别,乍逐东西倾倒。一身本是山中人,聊与王孙慰怀抱。
唐诗三百首 小学古诗 送别 离别
护霜云映月朦胧,乌鹊争飞井上桐。夜半酒醒人不觉,满池荷叶动秋风。
唐诗三百首 写景 节日 七夕
鹤鸣山下去,满箧荷瑶琨。放马荒田草,看碑古寺门。渐寒沙上雨,欲暝水边村。莫忘分襟处,梅花扑酒尊。
唐诗三百首 初中古诗 送别 离别
劳农今喜复南辕,夹道扶携亦笑諠。县尹庶几无疾病,山人迎送耐频烦。芼葱汤饼聊堪饱,出瓮春醪半带浑。惟有为民真实意,异时陈迹付公言。
唐诗三百首 赠别 友情 规劝
愁听残蟀语荒菅,添爇明灯照酒颜。共苦干戈催白发,几劳风雨梦青山。挽衣似喜吾身在,话旧难为此夕閒。屈指故人都宿草,眼前尚有茂先孱。
唐诗三百首 小学古诗 月亮 思乡
夭桃穉柳恣春妍,镇日呼群嬉水边。忽地上棚宣进入,祗承未惯怕争前。
唐诗三百首 写景 宫怨
美景能兼乐事难,愁来唯仗酒遮拦。昂藏病骨兼诗瘦,料峭春风带腊寒。乔木尚疑前辈在,好花应笑老人看。忍抛明月先归去,输与诸郎彻夜欢。
高楼一上思依依,笑倚琼枝愿不违。悬榻可堪怜寂寞,开尊偏喜对芳菲。风生睥睨烟光淡,雨过阶除暑气微。为问登临能赋者,座中谁似谢玄晖。
事过方知大祸临,君臣相对但沾襟。死棋著著犹堪覆,长夜漫漫直到今。三户亡秦那可得,诸公误国是何心。当时痛哭书还在,吞炭年来口已瘖。
迢递关山道,凄凉霜露时。如何秦地月,亦自到天涯。切切胡笳怨,萧萧边马悲。高楼有思妇,苦乐讵相知。
唐诗三百首 山 边塞 军旅
不信人生果是浮,茫茫今古一川流。繁华过眼都春梦,儿女催人到白头。药鼎丹炉供事业,桐鞋竹杖傲王侯。香山图画洛中宴,一样婆娑醉未休。
唐诗三百首 抒情 怀人 仕途
渺渺春江空落晖,旅人相顾欲沾衣。楚王宫外千条柳,不遣飞花送客归。
唐诗三百首 春天 妇女 坚贞
我方缠世故,而已返于真。亦岂异流俗,自难逢若人。病多独嗜学,客至不知贫。毫发独无媿,情钟骨肉亲。
与君相见即相欢,元季于今复二难。去国暂怜鸿影散,冲星时怪鸊膏寒。潮阳远道春谁伴,别墅离尊日未阑。后夜荆花还共笑,孤舟回首独漫漫。