微雨从西至。便有一番寒意。瓶中不逐众芳残,更谁能解,此日开无地。含英忽值山河异。也费秋风泪。苍然还顾平楚,茫茫心事终难恃。
宋词三百首 婉约 春天 孤独
不信人生果是浮,茫茫今古一川流。繁华过眼都春梦,儿女催人到白头。药鼎丹炉供事业,桐鞋竹杖傲王侯。香山图画洛中宴,一样婆娑醉未休。
唐诗三百首 抒情 怀人 仕途
地上春色生,眼前诗彩明。手携片宝月,言是高僧名。溪转万曲心,水流千里声。飞鸣向谁去,江鸿弟与兄。
秋天 写景 怀人
山市家家秉烛游,风檐齐挂月灯毬。不须更用闲妆点,人在鳌峰最上头。
婉约 闺怨 春天 对月
桃花流水,杏花微雨,梅花香雪。芳菲会同梦,占春光三绝。红袖高楼帘半揭。正相宜、紫箫吹彻。华灯用何有,有多情明月。
婉约 怀人 感叹 时光
眉半敛。春红已全褪,旧愁还欠。画中瘦影,羞人难闪。新病三分未醒,淡胭脂、空费轻染。凉生夜,月华如洗,素娥无玷。翠袖啼痕堪验。海棠边、曾沾万点。怪近来,寻常梳裹,酸咸都厌。粉汗凝香,蘸碧水、罗帕时揩冰簟。有谁念。原是花神暂贬。
宋词精选 秋天 写景 怀人
忆昔春风白下亭,桃红李白柳青青。繁华一梦今何在,露叶依稀似泪零。
柳树 怀人
花边记得相逢处,依旧夕阳斜。空怜一段,青山流水,剩却嗟呀。恍然人在,湘裙拂柳,宫袖飞花。别离天远,寒烟红树,暮雨朝霞。
悼亡 怀人 悲伤 孤独
烂熳春归水国时,吴王宫殿柳丝垂。黄莺长叫空闺畔,西子无因更得知。
法集超初地,工毫構妙缘。星占世外聚,月写相中圆。指指谁标谕,心心自默传。惟应阿堵处,俱是到忘筌。
思妇 闺怨 怀人
碧草初出地,杏花红满枝。粲粲耀晨旭,盈盈娇路岐。称我庭阶赏,植远不可移。玩之未忍别,念当长育时。
女子 月夜 怀人
深院今宵枕簟凉。烛花光。更筹何事促行觞。恼刚肠。老去一蓑烟雨里,钓沧浪。看君鸣凤向朝阳。且腰黄。
栽花春烂熳,叠石翠巑岏。小亭相对倚,数峰寒。主人寻胜,接竹引清泉。凿破苍苔地,一掬泓澄,六花疑是深渊。山前六花小池。向闲中、百虑_然。情事寄鸣弦。炉香陪茗碗,可忘言。喷珠溅雪,历历听潺_。尘世知何计,不老朱颜,静看日月跳丸。
月夜 怀人 愁苦
素色清薰出俗华。腊前花。轩前爱日扫云遮。几枝斜。月淡纱窗香暗透,白于纱。幽人独酌对芳葩。兴无涯。
淅淅西风生暮寒。绣衣单。碧梧叶落藕花残。恨前欢。月镂虚棂烟逗竹,梦千山。玉箫清夜忆孤鸾。镇长闲。