菊得霜乃荣,性与凡草殊。我病得霜健,每却稚子扶。岂与菊同性,故能老不枯?今朝唤父老,采菊陈酒壶。举袖舞翩僊,击缶歌乌乌。秋晚遇佳日,一醉讵可无!
古文观止 史论 写人
世上浮名总是閒,诗篇何意落人间。乱来无地堪招隐,惟有华阴一片山。
古文观止 史论 传记 序文
弑篡起交争,中原战血腥。王庭更五姓,民户乏孤丁。耕织常年弛,干戈甚日停。圣人祈早降,香雾达高冥。
一夕西风动玉钩,画梁如听语啁啾。似言华屋原堪恋,无那高巢易得秋。来日园林还昔主,归时沧海见横流。寻常百姓家家是,王谢堂前认得不。
古文观止 史论
为嫌迟暮剧伤神,强理铅华羞向人。未必秋风偏厚我,自然名种不争春。浓蒸滋味条条苦,细发牢愁色色新。历尽冰霜年已老,空怜白帝有生臣。
看饱芦沟月,行旌驻远郊。日高烘湿瓦,风急堕危巢。官柳绿无缝,野花红到梢。层城屹如画,一抹翠烟交。
孤影无情难一语,残镫余焰暖三更。新诗读罢出门望,今夕梦从何处行。
郭生台畔柳,折赠正逢春。去矣江南客,凄其蓟北人。东风吹犬陆,细雨湿征尘。未许辞枫陛,黄山作外臣。
野色平烟草,孤村泛海天。铎声山顶寺,镫影树中船。宿鸟冲残照,征帆落晚烟。长途多寂寞,万感忆从前。
万木阴中流水远,三家村外断云间。若使此身能自主,祇应解带换青山。
去住无消息,传闻有是非。艰难天险在,予夺圣心违。驿路梅花发,官筵苜蓿肥。孤臣中夜泪,沾洒向征衣。
白浪满遥程,公衙□□声。海帆通夜市,山雨遍春耕。古意随琴远,离愁对酒轻。三吴窥列宿,知傍隼旟明。
葛裙蒲履帽乌纱,迤逦乘凉到水崖。数寺晚钟声未歇,满身明月看荷花。
白头浪里叶舟轻,全靠樯桅寄死生。唯有青山无一事,不忧风雨不忧晴。
黄发萧萧瘦骨清,每於谈妙见高情。琼浆政欲分丹鼎,霞佩胡为返赤城。白鹤归来华表在,碧桃开尽玉棺成。师今此去哀难悼,万壑松风共此声。