峰峦小米巷真珠,同此杭州宅一区。机杼乍分鲛客慧,烟云犹忆虎儿母。敢偕白傅夸新第,未免青山恋故吾。惜别不须深感慨,总相宜处是西湖。
乐府 归乡 无奈 愤慨
南去见山自此始,南来见山自此止。出山入山皆艰难,连朝山色愁中看。我欲移之著何处,恐碍天下行人路。愚心惟祝在山泉,绕山飞流成长川。一苇可航一帆送,轻舟竟渡免尘閧。东阿况亦吾宗邦,千年虽久安能忘。八斗才高今不见,一心捧日山难限。昊天自昔鉴孤忠,峰峦倏忽移愚公。崎岖化尽得平易,辙端蜿蜒痕在地。从此大道无偏颇,青山回首梦中多。
愤慨 感叹
洪造本无私,大钧同一囿。如何龙顶山,节气分先后。崇冈鸾凤翔,复岭龙蛇走。和叔之所钟,春阳每超凑。疏疏垄梅新,纤纤涧草秀。化工妙且神,此理讵难究。至和气自殷,何必拘常候。
九日东山上,思君江汉深。故园频宴会,佳节自登临。众壑流云气,孤峰落日阴。应知楚山上,独赋望乡吟。
写景 抒情 愤慨 淡泊
锺陵醉别十余春,重见云英掌上身。我未成名君未嫁,可能俱是不如人?
进退不辱古已稀,能如二疏盖有数。中间已辞五鼎食,今年欲洁一身去。引身欲去强辞老,东部聊复颁宽诏。人间万事如一梦,何人颠倒真可笑。红梅夜发新春枝,黄堂晏坐赋思归。已知无心更无碍,青山历历孤云飞。
轩冕委尘埃,今人为古哀。百年丘陇废,几个子孙来。蔓草栖朝露,穷猿泣夜台。世间类如此,当乐且衔杯。
大水没树杪,涉冬原隰平。蛟龙移窟宅,蒲稗出纵横。坏屋久不补,污田晚更耕。接春恐流散,何策活苍生。
砚取汉庙瓦,谁恤汉庙隳。重古一如此,吾今对之悲。既宝若圭璧,未知为用时。
三雄战争海水赤,欲揽英豪扶紫极。南阳唤起卧龙人,至今草木生颜色。
马 愤慨 怀才不遇
公方持橐我休官,握手平生出肺肝。岂是尚书先著履,须知处士不弹冠。文章进直金銮殿,槽枥空馀宝马鞍。忍看铭旌下螺浦,再携斗酒饯江干。
底事完全亘古今,何劳特地偏参寻。草鞋蹋破知端的,悔涉山川恨转深。
迢遰临川郡,泱漭元献里。浮上君子庐,闭户青林里。连山烟景晏,断岸寒沙靡。日暮孤舟还,荒村隔流水。
江转欲无路,山回忽似围。客程秋共远,物色晚多疑。稍稍沙鸥集,匆匆野树稀。武昌今夜梦,定有故人知。
何处丹梯倚碧天,翠微千尺隐秋烟。巨灵肯借移山斧,徐福空劳泛海船。岩户远扃人不到,乳泉无混鹿初眠。行将短策牵幽侣,一访餐蒲煮石仙。