小桥流水忽驰名,似接高邻与有荣。一路却怜青石板,被人压出许多声。
咏史 抒情 寂寞 悲凉
风雨禅思外,应残木槿花。何年别乡土,一衲代袈裟。日气侵瓶暖,雷声动枕斜。还当扫楼影,天晚自煎茶。
投迹清冰上,凝光动早春。兢兢愁陷履,步步怯移身。鸟照微生水,狐听或过人。细迁形外影,轻蹑镜中轮。咫尺忧偏远,危疑惧已频。愿坚容足分,莫使独惊神。
雪霁上庭除,炉峰势转孤。略无烟作带,独有影沈湖。冷触归鸿急,明凝落照俱。□□□□□,□□□□□。
有张翱兮,寓止淮阴。来绮席兮,放恣胸襟。
千金得宝刀,不若得锸归。宝刀虽云利,邂逅伤疮痍。伤疮有复日,伤皮无完时。不若远所伤,取锸安自持。一凿以成井,再凿以深资。清泉冽其中,定德发不移。饮可沃吾心,浴能清吾肌。此道如必尚,庶几有常为。既庸铭我前,又书荐余知。
苒弱金沙树,花奇名字珍。移从今日晚,恨失去年春。嫩绿藤垂架,深红棘刺人。东风会入手,照眼万枝新。
几年东阁叹差池,忽见溪山照紫微。千里欢传旌节至,一城争看锦衣归。敢言刺史分符宠,幸遇诸生鼓瑟希。早晚九重宣诏急,紫阳山下驿尘飞。
家在霅溪傍,汀蘋绕舍香。草玄偏寂寞,为客苦凄惶。泽国聊倾盖,春闱早擅场。陔兰行可採,月桂自应芳。税驾临沧海,回辕指大梁。裂裳趋远道,负米及高堂。季子裘虽敝,安仁鬓未苍。明年杏园裹,辄莫负春光。
锦字梭停掩夜机,白头吟若怨新知。谁闻陇水回肠后,更听巴猿拭袂时。汉殿微凉金屋闭,魏宫清晓玉壶欹。多情不待悲秋气,只是伤春鬓已丝。
篮舆轧轧度成阴,鹭起冲波鹊噪林。当子倚阑成句警,政余拥褐坐檐深。裴回更尽高楼览,空阔思收远壑音。笑谢主人能命酒,不然寒甚不能吟。
墨妙初看眼自明,诵诗还见五言城。不惟喜获吾党士,要是未忘山谷盟。我亦可怜耽句癖,君其勉力振家声。祗今此道寒如水,莫以微官取重轻。
蜜柑二颗逢时雨,金橘盈枝更可人。借问山家那有此,新年分得下窑春。
江汉纪南服,衡庐奠朱方。河山阻襟带,表里望荆湘。列雉郁参错,树羽尽飞扬。风清彭蠡濑,云起昭丘阳。帝子握龙节,磐石荒楚疆。中天抗瑶榭,倒景垂虹梁。鸣銮谢千载,遗构想灵光。夫君勚王事,流览恣方羊。霜凄百卉素,日落千山苍。悼古志惝恍,遭时气腾骧。北首睇辰极,东指穷扶桑。伏槛藐寰宇,观风歌吉祥。言归报明主,端笏拱岩廊。
边塞 军旅 战争 悲凉
铜爵高台上,西陵古墓边。君恩徒自重,妾貌竟谁怜。羞掩歌时扇,愁登舞后筵。惟馀漳浦月,三五夜空圆。
咏史怀古 悲凉 怨愤