夏夜琳宫里,开轩面面清。池幽荷簇锦,庭净月铺琼。修竹弄晴影,疏松起籁声。无端青草梦,尽向此中生。
夏天 话旧 离别
驰骛竟朝暮,似缘饥冻迫。如何百年间,区区为形役。世途寡相知,腼颜徒自饰。所获既非宝,所丧良可惜。生理固草草,进退量我力。岂乏希世荣,前车已当阨。流光急奔马,素业纷断织。圣道卒未闻,怛焉增内惕。
风树飕飗雨不休,夜眠江馆似深秋。梦回忽见窗前烛,驿吏催人又放舟。
人少庭宇旷,夜凉风露清。槐花满院气,松子落阶声。寂寞挑灯坐,沉吟蹋月行。年衰自无趣,不是厌承明。
竹屋临江岸,清宵兴自长。夜深倾北斗,叶落映横塘。渚闹渔歌响,风和角粽香。却愁南去棹,早晚到潇湘。
夜冲江浦始停舟,天际萧骚急雨收。枕上月华清到晓,簟间风意冷如秋。一溪碧水怀归意,九陌红尘倦旅游。待得星稀城角断,旧酲消尽起新愁。
人睡萧萧院落空,未秋愁已怯梧桐。夜长犹幸西轩雨,一半听时在醉中。
松脂明灭已更寒,蛙市无声万籁沉。千里清风孤馆梦,一轮明月故人心。欲眠还醒推籐枕,骤热仍寒弄楮衾。搔首起来顾清影,断烟低锁荻花林。
峭壁凌空霭气浮,山泉滴茗暗香流。炎云不到冰心静,好向峰前一簟秋。
夜合花开香满庭,夜深微雨醉初醒。远书珍重何曾达,旧事凄凉不可听。去日儿童皆长大,昔年亲友半凋零。明朝又是孤舟别,愁见河桥酒幔青。