先生白发好楼居,抱膝长吟乐有馀。睡起茶烟浮几席,春深竹色上图书。无因东阁论封事,有约南山共结庐。千里停云劳梦想,人来应望致双鱼。
唐诗三百首 调笑 写景 友情
木落淮南树,秋风日夜高。月临扬子渡,雪卷广陵涛。不得同萧散,何因破郁陶。空凭尺书速,未解梦魂劳。
翠辇风云会,群公献颂频。才华纷艺苑,论次属枫宸。濡翰争先出,连篇看杂陈。文皆优博奕,赋最贵诗人。贾傅堂谁及,相如室觊臻。卑同春豫谚,高法载歌臣。盛德形容备,摛词藻鉴真。莫嫌辞甲乙,授简总皇仁。
我本无心似白云,应缘未见宰官身。何时铁笛千山首,吹起梅花一点春。
相引朝来碧涧傍,山林雪尽水流长。未应惊鸟下苔岸,先共观鱼跨石梁。日淡沙寒鸥自聚,岁阑春入草含芳。鲍昭汤老须同咏,何必人间万事忙。
奉借山公旧接䍦,最宜筇杖与荷衣。习家池上花初盛,醉后多应倒载归。
老至登临兴未穷,扁舟几欲拭秋风。能开胜地留连我,只在高人指雇中。暮霭先昏瓜步港,寒潮犹打蒜山宫。请君剩汲中泠水,客至何妨酒屡空。
御手指婵娟,春风昼日眠。粉匀香汗湿,髻压鬓云偏。柳妬眉间绿,桃惊脸上鲜。梦魂何处是,应绕帝王边。
爱汝{左文右扁}斓任汝痴,了无杀意上须眉。通宵鼠子喧人睡,政尔相忘也大奇。
春色不华石,祁寒不泐金。丈夫相为死,在此一寸心。见君梦寐好,胡使忧难任。暮春迫艳花,片片随江潭。晖日亦知晏,阴谐自知阴。阴晏各代续,华发遂来侵。我非羽翼鸟,何以集君林。
雨港烟村容散人,菱池蔬圃少风尘。过桥一径见城郭,沿水数家成比邻。性懒便教栖易稳,慎真反讶句难新。破除陈迹君知否,影动碧潭杨柳春。
一卧沧江晚,修门未可回。居原依枉渚,人欲号徂徕。养拙全樗栎,康时赖蘖梅。几年成契阔,廿载荷滋培。云树莽修阻,烟波劳溯洄。忆初通缟纻,辱与订岑苔。共策天街骑,同倾旅馆醅。新诗出游衍,妙理散谈诙。欲使皇风畅,因将贤路恢。程材由品目,射策倚衡裁。下驷蒙加睐,凡鳞获曝腮。颇深知己感,翻启众人咍。北面坚辞拜,西清滥许陪。
少戆还君著作庭,天将雨露寓雷霆。遂初此去臣何慊,乱政从来国有刑。书壁会当思鲁直,裂麻竟不相延龄。陔馀未乏酬恩地,勤与乡邻讲孝经。
十日闭蜂房,下帷如处女。失喜春未残,花叶媚禅宇。芳丛百枝附,生意一时吐。何人调粉绛,苞萼竞妍妩。青阳荡郊闉,秾华浣尘土。归来犹相待,想像忍风雨。肯孤芳尊赏,更作禊事补。平生看花醉,不惜累觞举。独感江渎春,愧谢池堂主。
游钓童时迹可寻,停云想叹欲弥襟。哀时庾信空文藻,近市梁鸿有远心。投老未忘沟壑志,固穷自爱玉金音。相期头白归来日,古调同弹石室琴。