[ 大凡物不得其平则鸣 ]全诗拼音读音对照参考

sòng mèng dōng yě xù
送孟东野序

dà fán wù bù dé qí píng zé míng: cǎo mù zhī wú shēng, fēng náo zhī míng.
大凡物不得其平则鸣：草木之无声，风挠之鸣。
shuǐ zhī wú shēng, fēng dàng zhī míng.
水之无声，风荡之鸣。
qí yuè yě, huò jī zhī qí qū yě, huò gěng zhī qí fèi yě, huò zhì zhī.
其跃也，或激之；其趋也，或梗之；其沸也，或炙之。
jīn shí zhī wú shēng, huò jī zhī míng.
金石之无声，或击之鸣。
rén zhī yú yán yě yì rán, yǒu bù dé yǐ zhě ér hòu yán.
人之于言也亦然，有不得已者而后言。
qí gē yě yǒu sī, qí kū yě yǒu huái, fán chū hū kǒu ér wèi shēng zhě, qí jiē yǒu fú píng zhě hū! lè yě zhě, yù yú zhōng ér xiè yú wài zhě yě, zé qí shàn míng zhě ér jiǎ zhī míng.
其歌也有思，其哭也有怀，凡出乎口而为声者，其皆有弗平者乎！乐也者，郁于中而泄于外者也，择其善鸣者而假之鸣。
jīn shí sī zhú páo tǔ gé mù bā zhě, wù zhī shàn míng zhě yě.
金、石、丝、竹、匏、土、革、木八者，物之善鸣者也。
wéi tiān zhī yú shí yě yì rán, zé qí shàn míng zhě ér jiǎ zhī míng.
维天之于时也亦然，择其善鸣者而假之鸣。
shì gù yǐ niǎo míng chūn, yǐ léi míng xià, yǐ chóng míng qiū, yǐ fēng míng dōng.
是故以鸟鸣春，以雷鸣夏，以虫鸣秋，以风鸣冬。
sì shí zhī xiāng tuī duó, qí bì yǒu bù dé qí píng zhě hū? qí yú rén yě yì rán.
四时之相推敚，其必有不得其平者乎？其于人也亦然。
rén shēng zhī jīng zhě wèi yán, wén cí zhī yú yán, yòu qí jīng yě, yóu zé qí shàn míng zhě ér jiǎ zhī míng.
人声之精者为言，文辞之于言，又其精也，尤择其善鸣者而假之鸣。
qí zài táng yú, jiù táo yǔ, qí shàn míng zhě yě, ér jiǎ yǐ míng, kuí fú néng yǐ wén cí míng, yòu zì jiǎ yú sháo yǐ míng.
其在唐、虞，咎陶、禹，其善鸣者也，而假以鸣，夔弗能以文辞鸣，又自假于《韶》以鸣。
xià zhī shí, wǔ zǐ yǐ qí gē míng.
夏之时，五子以其歌鸣。
yī yǐn míng yīn, zhōu gōng míng zhōu.
伊尹鸣殷，周公鸣周。
fán zài yú shī shū liù yì, jiē míng zhī shàn zhě yě.
凡载于《诗》、《书》六艺，皆鸣之善者也。
zhōu zhī shuāi, kǒng zǐ zhī tú míng zhī, qí shēng dà ér yuǎn.
周之衰，孔子之徒鸣之，其声大而远。
chuán yuē:" tiān jiàng yǐ fū zǐ wèi mù duó.
传曰：“天将以夫子为木铎。
" qí fú xìn yǐ hū! qí mò yě, zhuāng zhōu yǐ qí huāng táng zhī cí míng.
”其弗信矣乎！其末也，庄周以其荒唐之辞鸣。
chǔ, dà guó yě, qí wáng yě yǐ qū yuán míng.
楚，大国也，其亡也以屈原鸣。
zāng sūn chén mèng kē xún qīng, yǐ dào míng zhě yě.
臧孙辰、孟轲、荀卿，以道鸣者也。
yáng zhū mò dí guǎn yí wú yàn yīng lǎo dān shēn bù hài hán fēi shèn dào tián pián zōu yǎn shī jiǎo sūn wǔ zhāng yí sū qín zhī shǔ, jiē yǐ qí shù míng.
杨朱、墨翟、管夷吾、晏婴、老聃、申不害、韩非、慎到、田骈、邹衍、尸佼、孙武、张仪、苏秦之属，皆以其术鸣。
qín zhī xìng, lǐ sī míng zhī.
秦之兴，李斯鸣之。
hàn zhī shí, sī mǎ qiān xiàng rú yáng xióng, zuì qí shàn míng zhě yě.
汉之时，司马迁、相如、扬雄，最其善鸣者也。
qí xià wèi jìn shì, míng zhě bù jí yú gǔ, rán yì wèi cháng jué yě.
其下魏晋氏，鸣者不及于古，然亦未尝绝也。
jiù qí shàn zhě, qí shēng qīng yǐ fú, qí jié shù yǐ jí, qí cí yín yǐ āi, qí zhì chí yǐ sì qí wèi yán yě, luàn zá ér wú zhāng.
就其善者，其声清以浮，其节数以急，其辞淫以哀，其志弛以肆；其为言也，乱杂而无章。
jiāng tiān chǒu qí dé mò zhī gù xié? hé wéi hū bù míng qí shàn míng zhě yě! táng zhī yǒu tiān xià, chén zǐ áng sū yuán míng yuán jié lǐ bái dù fǔ lǐ guān, jiē yǐ qí suǒ néng míng.
将天丑其德莫之顾邪？何为乎不鸣其善鸣者也！唐之有天下，陈子昂、苏源明、元结、李白、杜甫、李观，皆以其所能鸣。
qí cún ér zài xià zhě, mèng jiāo dōng yě shǐ yǐ qí shī míng.
其存而在下者，孟郊东野始以其诗鸣。
qí gāo chū wèi jìn, bù xiè ér jí yú gǔ, qí tā jìn yín hū hàn shì yǐ.
其高出魏晋，不懈而及于古，其他浸淫乎汉氏矣。
cóng wú yóu zhě, lǐ áo zhāng jí qí yóu yě.
从吾游者，李翱、张籍其尤也。
sān zi zhě zhī míng xìn shàn yǐ.
三子者之鸣信善矣。
yì bù zhī tiān jiàng hé qí shēng, ér shǐ míng guó jiā zhī shèng xié, yì jiāng qióng è qí shēn, sī chóu qí xīn cháng, ér shǐ zì míng qí bù xìng xié? sān zi zhě zhī mìng, zé xuán hū tiān yǐ.
抑不知天将和其声，而使鸣国家之盛邪，抑将穷饿其身，思愁其心肠，而使自鸣其不幸邪？三子者之命，则悬乎天矣。
qí zài shàng yě xī yǐ xǐ, qí zài xià yě xī yǐ bēi! dōng yě zhī yì yú jiāng nán yě, yǒu ruò bù shì rán zhě, gù wú dào qí yú tiān zhě yǐ jiě zhī.
其在上也奚以喜，其在下也奚以悲！东野之役于江南也，有若不释然者，故吾道其于天者以解之。